نیمه تاریک وجود

ما از خودمان می‌ترسیم. از همه افکار و احساساتی که تاکنون سرکوب کرده‌ایم، می‌هراسیم. بسیاری از ما این خشم را نمی‌شناسیم و فقط آن‌ را در عکس‌العمل‌هایمان می‌بینیم. ما ترس خود را در دنیا، به سوی خویشان و دوستان و حتی غریبه‌ها پرتاب می‌کنیم؛ ترسی چنان عمیق که تنها راه مقابله با آن، پنهان ساختن یا انکار کردن آن است. ما فریب‌کاری بزرگ می‌شویم که خودمان و دیگران را فریب می‌دهیم و آن‌قدر در این راه ماهر می‌شویم که واقعا فراموش می‌کنیم خود درست‌مان پشت نقابی پنهان شده است و باور می‌کنیم همان شخصی هستیم که در آیینه می‌بینیم.